لیکن چه کنم که رسم کهنه‌ست

دریا خاموش و موج در جوش

مولانا

با توام ای سهراب... چشمها را شستم، جور دیگر دیدم، آه افسوس شقایق مرد از ظلم و جفا، زندگی را، در کجا باید یافت؟ یاد دارم که خودت میگفتی، تا شقایق هست زندگی باید کرد... چشمها را شستم، با همان آبی که تو میگفتی، نکنیم گل آنرا، آه سهراب!! هر چه در آب نگاه میکردم، عکس تنهایی من یافت نشد، کاش نمیشستم چشمانم را، تا که در جهل خودم میماندم، دیدن مرگ قناری ته آن کنج قفس، قصه ی گریانیست... خوب آویزه ی گوشم کردم مرگ پایان کبوتر نیست اما افسوس زندگی اجباریست، مرگ در یک قدمیست، شاید این دم که فرو رفت دگر، اثری از دم دیگر تو نبینی ای گل، میروم تا که بشویم چشمم تا که شاید همه چیز مثل سابق گردد...

هیراد

سلاااااااااااااااااااام به همه

این طراحی واسه کلاس نقاشی جلسه دومم بود

 فقط بخنـــد
 
 دستـ توے جیبــت نڪטּ
 
 مـטּ بـہ اندازـہ ے دلتنگـــــے تمامـ انسانـ هاے دنیــا
 
 פساب ڪردـہ امــ

 قـدر ωـیاهے شب را
 
 قرص ماه میدانـد و
 
 قـدر ωـیاهے چادر را
 
 دختری...
 
 از جنس ماه

حَمـل سلـاح سَـرد . . .

عَمـل مجـرمـانـﮧ شنـاختـﮧ شُـده ؛

بـﮧ خاطر خودت هم ڪـﮧ شُـده

آטּ نگـاه‌ هــا را غلـاف ڪـטּ . . .

خوب چیه نگا میکنین؟؟؟؟ خوشگل ندیدین؟؟؟؟....جواب سوال بالا رو بدین